نقد و بررسی تخصصی ادب سیر: شرح نامه‌ای از آیت الله سعادت‌پرور در آداب سیر و سلوک
معرفی کتاب
همواره رابطه اساتید اخلاق و معرفت و شاگردان خود فراتر از یک رابطه معمولی و ساده بوده است. شاگرد در راه رسیدن به معبودش استاد خود را مرشد و راهنما و یاور خویش می دیده و استاد نیز شاگردش را مظهری از مظاهر او می دید که خود را در قبال تربیت او مکلف به تکلیفی الهی می دانست .
گفتگوها یا نامه هایی که از این جماعت به ما رسیده است گویای عمق این رابطه و بیانگر علاقه زائذ الوصفی است که میان اساتید طریق معرفت و شاگردان برقرار بوده است.
کتاب “ادب سیر”، شرح نامه سیزدهم که آیت الله سعادت پرور در مورد آداب سیر و سلوک به یکی از شاگردان خود نوشته بود، است.
استاد وزیری فرد در کتاب “ادب سیر” به شرح مفاهیمی همچون رعایت واجبات، تقید به تهجد، رعایت اعتدال، پرهیز از امور لغو، مراقبه، تجرد نفس، کنترل زبان، عمل صالح، دوری از سوء ظن، تقویت روح و … می پردازد و چگونگی تبدیل شدن ره 100 ساله به ره 1 ساله را بررسی می کند.
شایان ذکر است که کتاب ادب سیر، به زبانی گویا و قابل فهم نوشته شده است و به سالکان و علاقه مندان به مسیر سیر و سلوک توصیه می شود.
برشی از کتاب
انسان حواس و قوای ادراکی ای دارد که ادراکاتش را با آن ها به دست می آورد. “شما را از شکم مادران خارج کرد، در حالی که هیچ چیز نمی دانستید.”، “خداوند به شما گوش برای شنیدن داد، دل داد، بینش داد، بینایی داد.”
همه این ها ابزارهای ادراکی هستند و چنانچه کسی این ابزارها را نداشته باشد، یعنی چشم و گوش نداشته باشد یا دل برای تشخیص درست از نادرست آنچه که می بیند و می شنود، نداشته باشد، سطح ادراکاتش نزدیک صفر است.
فقط ادراکاتی دارد که از طریق لامسه برایش حاصل می شود، مثل سردی، گرمی، زبری و نرمی.
به عبارتی انسان هریک از این عضو ها را نداشته باشد، ادراک آن را ندارد.
برای ثبت نظر، لازم است ابتدا وارد حساب کاربری خود شوید. اگر این محصول را قبلا خریده باشید، نظر شما به عنوان مالک محصول ثبت خواهد شد.
افزودن نظر جدید