مجید بربری

در بحشی از اثر می‌خوانیم:

«فکر می کردم شوخی می‌کنه . مثل همه بیست و چند سال زندگی‌اش، به استثنای این اواخر، که شوخی شوخی سرکرد. می‌گفتم به قول خودش جوگیر شده، جو چند تا بچه هیاتی را گرفته که اومده‌اند قهوه خانه‌اش و بعد از چند وقتی تموم می‌شه و می‌ره. هر بار که آبجیم نگران بود و به من زنگ می‌زد، با هق هق گریه می‌گفت : «حسن، رفتنش قطعی شده، این داره می‌ره. اگه بره من چه خاکی به سرم بریزم.» ولی من در جواب اون گریه‌ها، از ته دل قش‌قش می‌خندیدم و می‌گفتم : «آبجی، نگران نباش. این فیلمشه ! این هم یه اذیت جدیده,,,»}